Off the beaten track (never again)

Om nog even terug te komen op de val van de vrouw die uit de bus viel in het vorige verhaal, ze was niet de enige! Gep maakte die nacht namelijk ook een giga val, zelfs zonder slaappil op, zag ze het afstapje niet en maakte zee en mooie rollover! Natuurlijk begon ik al met lachen voor eerst even te vragen of het wel ging, terwijl Gep nog half besprongen werd door een hond! Natuurlijk nog een half uur na gelachen in de bus!

Op 15 mei kwamen we ‘s ochtends vroeg aan in Hoi An. Een echte aanrader volgens de meeste mensen! Wij zagen het echter in eerste instantie niet zo! Na weer in de actie getrapt te zijn van het hotel, werden we met een taxibusje gedropt bij een kleermaker (van het hotel, of course!) Hier waren echter rap weg want er waren wel honderden kleermaak-shopjes! Na wat rond gelopen te hebben zagen we beide nog steeds niet echt in wat we hier 3 dagen zouden moeten doen…. Waarschijnlijk kwam dit echter omdat het 36 graden was en wij kleren aan het passen waren :), niet echt een strak plan dus!! Na een plonsje in het zwembad voelden we ons al een stuk beter en zijn we de uitdaging opnieuw aangegaan! Bij mij ging dat goed, Gep daarentegen heeft 1000 jurkjes aangepast en ten slotte 6 paar oorbellen gekocht!

De volgende dag een scooter gehuurd en hiermee zijn we heerlijk langs de kust gecruised! En topdag, ondanks de verbrandingen. Tussen de middag onszelf maar weer eens verwend en een heerlijke lobster uitkozen! Zoals het echte backpackers betaamt!! Eerst wel even wat taalbarrières op moeten lossen met de locale bevolking overigens!
Die avond moest er natuurlijk weer gedronken worden, na alle shopperij, en in het TamTam café bestelde Willem dus een overheerlijke Pinacolada! Toen het Vietnamese obertje aankwam met zijn dienblad vol drank bleek het happy hour te zijn. Ik kreeg dus TWEE Pina’s! Toen we vervolgens eten wooden bestellen mocht dit niet omdat het Happy hour was, Vietnamese logica, hiel apart! :)
Toen we na verdwaald te zijn eindelijk met ons scootertje weer in het hotel aankwamen, werd ons telefonisch doch vriendelijk verzocht om vanuit onze kamer toch wel even heel rap naar beneden te komen want we waren gevallen! Wij op hoge poten de jurkjes en de oorbellen weer aan, naar beneden. We waren gevallen, aldus het receptie meisje!! Na een behoorlijke discussie, lieten wij ons natuurlijk niet kennen en zijn weggelopen met de woorden: we’are not going to pay for anything! Daarna maar snel onze paspoorten teruggevorderd!

De volgende dag mochten we weer in ons favoriete vervoersmiddel stappen, de bus! 5 minuten daarvoor warden Gep haar tailer made shoes afgeleverd waar helaas maar 1 paar van paste! Beetje jammer! Door alle consternatie haar backpack vergeten in de bus te doen en hier kon Willem het natuurlijk niet laten om haar eeuwenoude grap uit te halen (waar Gep altijd weer in trapt) en vroeg of ze wel haar backpack in de bus had gedaan terwijl we al onderweg waren! Gep veert omhoog, met zo’n twijfelachtig gezicht: KUT!! Ze zou opstaan en toen begon ik natuurlijk al te lachen…..oooohhh KUTWIJF! :) Hij was weer leuk!

Na een mooie tocht in de bus kwamen we aan in een (weer) snikheet Hué! Gelukkig hadden we hier het genot van een zwembad! Waar we dan ook gretig gebruik van hebben gemaakt! Verder heerlijk drankjes gedronken (iets teveel) en weer een scooter gehuurd om de omgeving te verkennen!

In Hanoi hebben we een flinke wandeling gemaakt, wederom op het heetst van de dag (we zullen het ook nooit leren) naar het Mausuleum van Ho Chi Minh (de grote held hier). Er liepen daar echter wel verdacht veel soldaten rond deze trekpleister, en weinig toeristen…… hmmm vreemd…..Na 5 soldaten aangesproken te hebben, en weggestuurd te worden, kwamen we er enkele uren later achter dat het de verjaardag was van de Prins, en dat het daarom afgesloten was! Hebben wij weer! Toen ook de ‘nacht markt’ al dicht bleek om 9 uur 's avonds hebben we het maar opgegeven in deze stad…
Om weg te zijn van het getoeter vertrokken we de volgende ochtend naar Halong Bay. Hier hadden we lang naar uitgekeken en de foto’s vertellen je direct waarom. Op de boot kwamen we aan de praat met twee guys from LON-DON (oh re-ally, are you from LON-DON, you can’t hear that! :) Helaas moeten we hun na vekle biertjes weer achterlaten aangezien wij naar Cat Ba Island gingen en niet op de boot bleven slapen.
Op Cat Ba hebben we ons ook weer prima vermaakt met zon, zee®, stand en een scootertocht.

Na de fantastische dagen op het eiland trokken we van Hanoi met de nachttrein door naar Sapa, ook weer een heel avontuur. Na 3 dagen rijst gegeten te hebben stuitten we zomaar op een geweldige plek in Hanoi: een hamburgertoko!!! Ja!!! :)
Daarna gingen we dan met de trein. Was ook weer een belevenis op zich! Omdat we de kaartjes niet van te voren hadden geboekt zaten we niet bij elkaar in de coupe. We gingen met de ‘slaaptrein’. Voor Willemien viel dit gedeelte het zwaarst; zij zat opgescheept met 3 snurkende, neusophalende, in slaappratende Vietnamese mannen, het neusje van zalm voor deze barre tocht! Gelukkig was het in Gep haar coupe een stuk gezelliger toeven toen er met 3 Australische vrouwen de Dalatwijn (lees Vietnamese Canei, maar wel goedkoop aangezien een glas Merlot hier $5 dollar kost, je moet toch ergens het verschil maken, keuzes!) uit de rollende treinbar rijkelijk open werden getrokken!

Die middag in Sapa meteen een trektocht geboekt en moest toch een keer gehiked worden! De bergschoenen (veredelde sneakers) werden uit het stof gehaald en gisterochtend konden we dan vertrekken na ons de vorige avond weer op een overheerlijke fles Dalat getrakteerd te hebben bij kaarslicht (lees: stroomuitval, romantisch!). We begonnen vriendelijk door een waterval te bekijken met een zeer luxe 4-wheeldrive, daarna gevold met de luxe van een echt looppad. Daarna begon de hel en werden we midden in de mist op een berg bij een vuilnisbelt uitgezet…. How nice! Het pad hield hier op en we gingen ‘off the beaten track’! Why??? Hier hadden we niet eens om gevraagd! Na 5 minuten of the beaten track in het regenwoud en een hoop oe’s en aa’s van onze stage-guide en onszelf natuurlijk, ontdekten we de eerste ‘wormpjes’ op Willem haar schoenen…. Hmmm, vreemd! Deze bleken wel heel hardnekkig en toen begon het ons te dagen, bloedzuigers! Get them of!!!!! Onze tourguide bleek helaas ook niet zo’n held en probeerde met blaadjes de boel te redden terwijl wij ondertussen schreeuwend en kermend van de pijn ;) onze voet omhoog hielden. Zodra we echter stopten kwamen er meer dus hebben we heldhaftig volgehouden en er als echte rangers zelf 3 afgeslagen! Nadat Gep weer 2 fantastische sturtzen (en waarschijnlijk 20 bloedzuigers rijker) had gemaakt en Willemien daarbij bijna in haar broek piste en zelf natuurlijk niet achter kon blijven met een val kwamen we na veel geklaag eindelijk bij onze eerste stop: een lokaal hill tribe bevolkingshuis. Het eerste wat Gep zei toen we na veel leugens (waarschijnlijk om ons bestwil) van onze tourguide daar eindelijk aankwamen; ik doe alles uit (lees; de klean MATTE ut)!!! Gelukkig was de man des huizes WEL een held en hij trok dan ook professioneel onze schoenen uit en raadde ons aan niet te kijken terwijl hij operatief (lees; nijptang) de bloedzuigers verwijderde. Na veel geschreeuw (get it off me, faster, hurry up!) waren we dan eindelijk bloedzuiger-vrij. Helaas stroomde het bloed rijkelijk en zagen we eruit alsof we een varken hadden geslacht. Na tien keer dubbelcheck van schoenen en kleren (hier gingen ze gewoon doorheen) en een lekker broodje bij deze lieve familie kon het pad weer vervolgd worden. Een helse slippery tocht door de regen en de mist waarin het huilen ons nader stond dan het lachen. Uiteindelijk kwamen we bij het doel aan; de homestay! Tussen de rijstplantages hebben we eerst een aantal welverdiende Tigers verorberd en daarna met de familie een heerlijk diner gegeten. Helaas mocht de rijstwijn (36%) hierbij niet ontbreken en moesten we meedrinken met de mannen. Deze bleken echter erg welkom aangezien we op een houten plank moesten slapen. De tweede dag van deze idioterie hebben we dan ook vriendelijk afgeslagen ivm de regen en het slipgevaar. We werden als Paris en Nicole opgehaald met de 4-wheeldrive na afscheid genomen te hebben van de gastvrije familie. Bij de open haard van het hotel hebben we onze verwondingen nog eens goed bekeken en zelfs de hotelbaas was in shock. Een achteraf fantastische ervaring, maar op het moment afzien. Vanavond maar weer een welverdiende Dalat!